pecyficzna, hiszpańska odmiana baroku, charakteryzująca się przerostem elementów ornamentowych i niezwykłą obfitością rzeźbiarskich detali występująca w Hiszpanii i Meksyku. Styl powstał pod koniec XVII wieku
typ martwej natury w malarstwie okresu baroku. Cechą tego malarstwa było przedstawianie żywności lub naczyń spiżarnianych, rozmieszczonych na kamiennym blacie lub drewnianym stole.