Il verbo 'essere'

końcówką przymiotnika w rodzaju męskim jest '-o'

końcówką przymiotnika w rodzaju żeńskim jest '-a'; przymiotniki kończące się na '-e' mają taką samą postać w rodzaju męskim i żeńskim (w języku włoskim nie ma rodzaju nijakiego); podobnie jak w polszczyźnie pomijamy zaimek osobowy

forma grzecznościowa; we współczesnym języku włoskim coraz rzadziej zapisywana od wielkiej litery - taki zapis ogranicza się do bardzo formalnych kontekstów (oficjalnej korespondencji, dokumentów)

właśnie ja, a nie ktoś inny

nazwy narodowości piszemy od małej litery

rzeczowniki zakończone na '-o' przyjmują w liczbie mnogiej końcówkę '-i'

z nazwami państw i regionów używamy przyimka 'in'

z nazwami miast używamy przyimka 'a'

zaimek wskazujący 'esso' ('to') w funkcji podmiotu jest zwykle pomijany; pojawia się w kontekstach formalnych

podkreślamy, do czego odnosi się pytanie

pytania tworzymy podobnie jak po polsku - wskazuje na nie intonacja, nie zmiana szyku wyrazów

dosł. "Jesteśmy w spóźnieniu"

np. o miejscu do siedzenia

dosł. "dylemat"