Moja lekcja

Turiusz Cyceron

2000 lat temu użył określenia „cultura animi” – uprawa umysłu. Pierwsza w literaturze koncepcja filozofii.

Kultura

całokształt materialnego i duchowego dorobku człowieka, wytworzonego od początku jego istnienia do chwili obecnej.

Dobra materialne

wynalazki, architektura, sztuka, obrazy, ubrania, narzędzia, księgi.

Dorobek duchowy

wiara, język, normy zachowań, tradycje, wiedza.

Kultura niska

charakteryzuje się wulgarnością i prymitywnością, kopiuję i upraszcza wzorce kultury wysokiej na użytej odbiorcy. Odbiorca poszukuje rozrywki niewymagającej wysiłku intelektualnego.

Kultura masowa

artefakty powstały, a pomieszania kultury chłopskiej i mieszczańskiej, rozprzestrzenia się dzięki środkom masowego przekazu.

Kultura lokalna

dotyczy obszaru związanego z naszym dzieciństwem i dorastaniem (wyidealizowane)

Kultura regionalna

grupy kultur lokalnych. Elementy charakterystyczne: zwyczaje, tradycje, język, ubiór, kuchnia, sposób życia.

Kultura narodowa

charakterystyczna dla danej nacji, spaja mieszkańców różnych regionów. Elementy charakterystyczne: język, pismo, waluta, prawa, religia, symbole. Ważnym elementem kultury narodowej jest charakter narodowy.

Starożytność

pojęcie sztuki wiązano ze słowem mimesis (naśladowanie rzeczywistości) i słowem techne (określało czynności, których wykonywanie jest możliwe do nauczenia i kierowanie rozumem).

W starożytności

– Artysta naśladuje obiekty będące odbiciem idei naśladuje wiernie to co rzeczywiste i nierzeczywiste.

W średniowieczu

Artysta tworzył anonimowo, tematyka religijna, artysta kształcił się razem z rzemieślnikami w cechach rzemieślniczych.

W renesansie

Kończy się anonimowość, pojawia się nauka, w artyście dostrzeżono pierwiastek boski, powstawanie dzieła sztuki porównywano ze stworzeniem świata, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Rafael.

W baroku

Początek mecenatu świeckiego, artysta pomimo talentu musiał wykazać się dużą kreatywnością i przedsiębiorczością. Musiał znaleźć sobie zleceniodawcę. Nadworni malarze dekorowali freskami posiadłości albo malowali portrety.

W romantyzmie

Artysta jest wyjątkowy i wyobcowany, ponownie zaczęto dostrzegać w twórcy pierwiastek boski.

W pozytywizmie

Artysta przedstawia rzeczywistość bez dodatkowych upiększeń, tematyka codziennie: zwykłe czynności wykonywane przez prostych ludzi.

Fin de siéde

(schyłek wieku). Dekadentyzm Artyści w kulturze do mieszczan skupionych na zarabianiu pieniędzy, spotykają się w kręgach Cyganerii artystycznej, spędzali czas na wspólnych zabawek i tworzenie demonstrując pogardę dla norm społecznych i materializmu.

Wiek XX

twórcy zrywają z tradycją, czas wielkiej swobody artysty – nie muszą przestrzegać kanonów piękna, szukają nowości...