Polski

Katharsis

Wywołanie w widzu litości i trwogi a następnie oczyszczenie go z tych uczuć, złych emocji

Tragedia

gatunek dramatu który powstał z elementu obrzędów ku czci Dionizosa- dytyrambu czyli poświęconej temu Bogowi pieśni kultowej początkowo wykonujący ją chór i Koryfeusz byli przebrani w stroje satyrów wyobrażonych jako pół ludzie pół kozły - pieśń kozła

Komedia

Gatunek dramatu który wykształcił się z procesji organizowanych w podzięce Dionizosowi za uzyskane zbiory. Procesjom towarzyszyły swawolne pieśni o charakterze satyrycznym

Zasada Trzech Jedności

Zasada która obowiązywała w dramacie/teatrze antycznym dotyczy jedności czasu miejsca akcji. Czas- prezentowane zdarzenia miały rozegrać się w granicach doby. Miejsce- akcja dramatu rozgrywała się w tej samej przestrzeni. Akcja-była jednowątkowa.

Dytyramby

Pieśni przekazywane z pokolenia na pokolenie. Pieśni kultowe poświęcone Bogu Dionizosowi

Cechy gatunkowe eposu

Obszerny epicki utwór wierszowany•Rozpoczyna się inwokacją•Ukazuje losy wielkich wojowników na szerokim tle historycznym• Współistnienie świata bogów i ludzi•Sceny batalistyczne• Niespieszne tempo narracji(zast. opisów)•Stałe epitety•Porównanie homeryckie

Tragizm

Nieuchronne zmierzanie bohatera do katastrofy z powodu okoliczności narzuconych człowiekowi z zewnątrz: wystąpienia nierozwiązywalnego konfliktu między równorzędnymi racjami bądź też działania fatum

Fatum

Bezsilność człowieka wobec przeznaczenia, podporządkowanie ludzkiego losu siłom wyższym

Ironia tragiczna

Próba ucieczki człowieka przed przeznaczeniem, która paradoksalnie przyspiesza spełnienie się wyroków losu

Hamartia

Wina tragiczna, nieszczęsne zbłądzenie, nieświadome popełnienie zbrodni

Hybris

Ludzka pycha wynikająca z naiwnego przeświadczenia, że można oszukać przeznaczenie, przechytrzyć los

Zasada Decorum

To zasada odpowiedniego stylu. Styl wypowiedzi bohaterów był dostosowany do charakteru dramatu. Tragedia nie mogła mieć elementów komedii, zaś komedia elementów tragedii.

Prolog

Część wstępna dzieła. Monolog lub dialog aktorów wprowadzający widzów w sytuację wyjściową dramatu: w konflikt dramatyczny oraz informacje o poprzednich wydarzeniach, czasie, miejscu, postaciach.

Parodos

Wstępna pieśń chóru wykonywana podczas wkraczania chóru na orchestrę

Stasimony

Występy chóru rozdzielające epejsodiony.

Epejsodion

Starożytne odpowiedniki aktów zawierające partie dialogowe i monologowe aktorów

Eksodos

Pieśń wychodzącego chóru, kończąca przedstawienie.

Safona

Pisała utwory o tematyce miłosnej wysławiając piękno i urodę życia. Wprowadziła własną miarę wierszową, zwaną strofą saficką. Mistrzyni liryki miłosnej i niezrównana wyrazicielka stanów emocjonalnych.

Horacy

Horacy w swoich pieśniach popularyzuje tezy etyki epikureizmu i stoicyzmu. Poeta w sposób wyważony snuje refleksje o losie, szczęściu, upływie czasu a jego liryka ma charakter jednocześnie osobisty i uniwersalny.

Tyrtajos

Jeden z największych liryków starożytnej Grecji. Autor patriotycznych elegii, nawołujących do walki i poswiecenia

Homer

Pierwszy epik, autor Iliady i Odyseji.