tendencja w sztuce, której wyrazem jest świadome łączenie w jednym dziele różnych, niekiedy bardzo obcych sobie elementów stylowych zapożyczonych z innych epok i kultur; nie prowadzi on do nowej syntezy form, lecz ogranicza się do naśladowania
(eklektyzm historyczny) tendencja do posługiwania się stylami dawnych epok, nawiązywanie do przeszłości, konkretnie jednego stylu minionego; powstają wówczas wszelkie tzw. neostyle; szczególnie silny w romantyzmie, aż po koniec XIX w.