Rozdział 10 - pojęcie przestępstwa

Podwójna natura przestępstwa.

ma dwie strony: obiektywną: powodującą widoczne zmiany nim spowodowane i subiektywną: odwołującą się do psychiki sprawcy. ma dwie natury: ontologiczną-wywołującą zmiany w świecie i normatywną-naruszającą normę nak./zak. pod groźbą kary.

Jakie włąsciwości musi posiadać czyn aby był uznany za przestępstwo (Beling)

Jest to czyn realizujący znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary, bezprawnym i zawinionym.

Dwa ujęcia istoty przestępstwa.

W prawie karnym czynu, charakt. dla demok. państw prawa przestępstwo to atak na dobro chronione przez porz. prawny. W nprawie karnym sprawcy, charakt. dla państw totalit. przest. jest niepsłuszeństwem wobec nakazu lub zakazu władzy.

Czyn w klasycznym jęciu przestępstwa.

Czyn w ujęciu klasycznym to dzieło woli danego podmiotu.

Neoklasyczne pojęcie czynu.

Położono tu nacisk na kontakt sprawcy ze społeczeństwem. Czyn jest więc społecznie doniosłą jednostką uzewnętrznionego zachowania się sprawcy, psychicznie kierunkowaną na określony cel w postaci kompleks ruchów lb też ruchów zahamowanych.

Jaka jest najistotniejsza nowość wprowadzona do pojęcia przestępstwa przez finalizm?

Jest to wprowadzenie do pois przestępstwa kwestii myślności i niemyślności.

Pojęcie czynu w finalizmie.

Czyn nie jest tylko przyczynowym spowodowaniem zmiany w świecie, jest celową aktywnością człowieka, który zna powiązania przyczynowe i może sterować przebiegiem następstw przyczynowych.

Fnkcje opis czynu jako zgodnego z typem czyn zabronionego.

Zewnętrzna fnkcja opisu typu czynu zabronionego odróżnia go od czynów niezabronionych, wewnętrzna natomiast od innych czynów zabronionych.

Zgodność cynu z typem czynu zabronionego w ujęciu klasycznym.

Ten element struktry był w ujęciu klasycznym rozumiany czysto opisowo i obiektywnie. Opis ma być pozbawiony elementów podmiotowych (przeycia psychiczne sprawcy) i wartościjących. Zgodność czyn nie przesądza jeszcze o jego ujemnej ocenie.

Zgodność czynu z typemczynu zabronionego w ujęciu neoklasycznym.

Elementami opisu czynu zabronionego mogą być znamiona podmiotowe i jego społeczna szkodliwość(a więc wartościowanie). Na opis ten składa się również stwierdzenie braku kontratypów.

Bezprawność w neoklasycznym ujęciu.

Bezprawność w noeklasycznym ujęciu jest przesądzona jeżeli stwierdzi się zgodność czynu z typem czynu zabronionego.

Wkład finalizmu w ocenę zgodności czynu z typem czynu zabronionego.

Umyślność i nieumyślność nie jest zagadnieniem winy, ale decyduje o zgodności albo jej braku z typem czynu zabronionego.

Bezprawność w ujęciu klasycznym.

Jest to sąd wartościujący odnoszący się do czynu realizującego znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary. Czyyn realizujący znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary może mieć wyłączoną bezprawność (kontratypy).

Wina w ujęciu klasycznym

WIna w ujęciu klasycznym to zaszłość psychiczna między sprawcą a jego czynem.

Formy winy.

W.um.: sprawca miał zamiar pop. czyn zabr.,w. nieum.: sprawca przewidywał możl. pop. czynu zabr., ale bezpodstawnie przyp.,że go uniknie lub gdy nie przewidywał pop. czynu zabr. choć mógł i powinien go przewidzieć. Jest też kombinowana umyślno-nieum.