Glosariusz

Zestaw technik polegających na zsunięciu własnej głowni z miecza przeciwnika i uderzenie po jej drugiej stronie

Zestaw technik, które zmieniają trajektorię ataku przeciwnika (pchnięcia lub uderzenia), jednocześnie go trafiając

Pchnięcie. Występują pchnięcia górne (obere Ansetzen) i pchnięcia dolne (untere Ansetzen). Każde pchnięcie można wykonać w dowolne otwarcie

Jedna z czterech postaw. Sztych miecza wymierzony jest w ziemię przed szermierzem, miecz trzymany jest w wyciągniętych rękach.

Moment, w którym spotykają się głownie mieczy.

Jedna z kluczowych koncepcji taktycznych - podział ciała ludzkiego na cztery części wzdłuż linii pionowej dzielącej ciało na pół oraz na wysokości pasa

Walka z przeciwnikiem nieopancerzonym lub lekko opancerzonym; używane też na określenie walki długim mieczem opisanej przez Johannesa Liechtenauera.

Jeden z podstawowych rodzajów broni w średniowieczu. Przeważnie przeznaczony do pchnięć.

Kluczowa koncepcja dla szermierki mieczem, której celem jest odpowiednie wybranie techniki w zależności od nacisku, jaki przeciwnik wywiera swoim mieczem

Walka z przeciwnikiem całkowicie opancerzonym w zbroję płytową.

Określenie na przeciwnika, który napiera głownią na naszą głownię.

Jeden z trzech podstawowych rodzajów ataku mieczem.

Pozycje miecza, w których sztych wymierzony jest w przeciwnika - górne zawieszenie u Johannesa Liechtenauera jest pokrewne postawie wołu, a dolne pługa.

Jedna z podstawowych koncepcji w walce długim mieczem, używane naprzemiennie z terminem postawa. Nie jest ona tożsama z terminem zasłona i oznacza pozycję, w której znajduje się szermierz na początku lub w trakcie walki.

Koncepcja taktyczna opisująca działanie jednoczesne z działaniem przeciwnika albo analogicznie do fühlen, wybór odpowiedniej techniki w momencie zderzenia mieczy.

Termin używany w odniesieniu do niemieckich ordaliów. Dwaj walczący odziani są w pełne zbroje i walczą w szrankach przy pomocy włóczni, tarczy, miecza i sztyletu.

Jedna z drugorzędnych postaw szermierczych. Jelec trzymany jest przed twarzą, a sztych wymierzony jest w górę. Wymieniona w naukach Liechtenauera jako sposób obrony z postawy głupca przeciw uderzeniom górnym.

Drugie z sekretnych uderzeń zamieszczonych w naukach Johannesa Liechtenauera. Wykonywane krótkim bądź długim ostrzem w zależności od przekazu, często wymierzone w ręce.

Niemiecka nazwa na średniowieczne sztuki walki jako takie.

Dla osoby stojącej w postawie prawego pługa jest to ostrze zwrócone w stronę osoby trzymającej miecz, wykorzystywane przy niektórych uderzeniach, np. Zwerchau.

Dla osoby stojącej w postawie prawego pługa jest to ostrze zwrócone w stronę przeciwnika, przeważnie wykorzystywane do uderzania.

Drugorzędna postawa szermiercza. Ręce są prawie wyprostowane, a sztych wymierzony w przeciwnika. Naturalne zakończenie dolnych pchnięć.

Forma miecza charakteryzująca się długą głownią (pow. 80 cm) i rękojeścią przeznaczoną do chwytu oburącz.

Jedna z podstawowych koncepcji w walce długim mieczem, używane naprzemiennie z terminem garda.

Określenie nadane przez Joachima Meyera na sekretne uderzenia Johannesa Liechtenauera.

Nauki mistrzów przekazywane były pod postacią wierszy, żeby łatwiej je było zapamiętać; pierwsze znane nam wersety pochodzą od mistrza Johannesa Liechtenauera.

Powszechna w średniowieczu broń klas niższych, często jednosieczna z lekko zakrzywioną głownią, posiadająca oprawę nożową.

Kluczowa koncepcja taktyczna niemieckich sztuk walki. Oznacza zarówno czas wykonania techniki, jak i zasadę defensywną - wykorzystanie kontrataku po ataku przeciwnika.

Drugorzędna postawa, występuje jedynie w traktacie Sigmunda Ringecka jako dodatek do nauk Johannesa Liechtenauera. Jej opis nie jest do końca jasny.

Jeden z dwóch podstawowych rodzajów uderzeń stosowanych w walce długim mieczem.

Jedna z czterech postaw długiego miecza wymienionych w naukach Johannesa Liechtenauera; określenie używane też do oznaczenia górnych otwarć.

Jedna z czterech postaw długiego miecza wymienionych w naukach Johannesa Liechtenauera.; Mecz trzymany jest nad kolanem, ze sztychem skierowanym w przeciwnika. Dolne zawieszenie. Określenie używane też do oznaczenia dolnych otwarć.

System walki wręcz zawierający mocowania, uderzenia, kopnięcia, dźwignie i łamania.

Określenie technik przechodzenia od zwarcia do zapasów - rzutów, odebrania miecza itp.

Nazwa nadana walce z konia.

Piąte sekretne uderzenie wymienione w naukach Johannesa Liechtenauera. Pionowe uderzenie górne, wykonywane przez wyrzut miecza do przodu, bez zamachu, wymierzone w ciemię przeciwnika.

Krojący ruch miecza, jeden z trzech rodzajów ataku.

Drugorzędna postawa w naukach Liechtenauera. Miecz ustawiony jest ze sztychem do dołu, a rękojeść znajduje się przed szermierzem. Opisana w sekcji dotyczącej uderzenia krzywego.

Słaba część miecza, od połowy głowni do sztychu, gdzie szermierz może przyłożyć najmniejszą siłę.

Broń sieczna, przeważnie tym terminem określało się miecze przeznaczone do walki jedną ręką.

Zestaw technik pozwalających szermierzowi odebrać przeciwnikowi broń.

Koncepcja taktyczna i postawa u Johannesa Liechtenauera. Szermierz niepewny działań przeciwnika powinien dążyć do powiązania mieczy i stamtąd próbować wykonać własne akcje.

Część miecza od rękojeści do połowy głowni, gdzie szermierz może przyłożyć większą siłę.

Jeden z trzech rodzajów ataku mieczem albo część miecza do tego wykorzystywana

Jeden z dwóch podstawowych rodzajów uderzeń stosowanych w walce długim mieczem.

Takie uderzenia, które jednocześnie chronią szermierza i ranią jego przeciwnika;. Johannes Liechtenauer wymienia ich pięć: gniewne, skrzywione, krzyżowe, spojrzenia, ciemiena.

Dowolne uderzenie zmieniające kierunek lub przechwytujące cios przeciwnika. Także jedno z czterech sekretnych uderzeń przełamujących postawy opisane w wersach Johannesa Liechtenauera. Termin ten oznacza również w niektórych traktatach po prostu "obronę"

Jedna z czterech postaw długiego miecza wymienionych w naukach Johannesa Liechtenauera; miecz trzymany jest na prawym ramieniu lub nad głową.

Kluczowa koncepcja taktyczna, określająca zarówno czas wykonania akcji szermierczej, jak i zasdę ofensywną - atakowanie przeciwnika w celu uniemożliwienia mu zadania ciosu.

Określenie przeciwnika, który nie wywiera nacisku na ostrze.

Zestaw technik stosowanych po zwarciu polegających na obróceniu miecza tak, aby uzyskać kontrolę nad głownią przeciwnika

Pierwsze z mistrzowskich uderzeń wymienionych w naukach Johannesa Liechtenauera, proste ukośne uderzenie górne.

Trzecie z sekretnych uderzeń wymienionych w naukach Johannesa Liechtenauera. Poziome uderzenie wykonywane na prawą stronę krótkim, a na lewą długim ostrzem; jest również przełamaniem postawy Vom Tag

Czwarte z pięciu sekretnych uderzeń wymienionych w naukach Johannesa Liechteanuera. Uderzenie górne, zadawane krótkim ostrzem w ramię albo twarz.